چند نکته درباره زبان تیتر که شاید ندانید

عناصر ساختاری زبان تیتر عبارتند از:

1.خلاصه کنندگی

 2.نشانه یا علامت دادن

 3.بفروش

خلاصه کنندگی را در این ۳ جمله می‌توان توضیح داد (1.اطلاعات را خلاصه می‌کند 2.پیام متن را خلاصه می‌کند 3.ادبیات متن را خلاصه می‌کند)

نشانه و علامت دادن یعنی اینکه هرآنچه ما رمزگذاری کنیم؛ مخاطب رمزگشایی کند؛ نشانه عالی ترین سطح تعامل ارتباطی ست.

منظور از بفروش بودن این است که تیتر باید جوری باشد که مخاطب را به خریدن رسانه تشویق کند.

یک سوال: آیا تیتر باید به متن وفادار باشد یا خیر؟

اگر تیتر بخواهد به متن وفادار بماند از تکنیک‌ها و مهارت‌های تیترزنی و نهایتا رسیدن به عنصر بفروش بودن رسانه غفلت ورزیده ایم. در مقابل اگر تیتر بخواهد به بهای مارکت و بفروش بودن از متن فاصله بگیرد و برخلاف انتظار مخاطب از متن باشد تیتر به بیراهه رفته است: پاسخ این است که تیتر به محتوای متن وفادار است ولی به ادبیات آن چندان وفادار نیست.

ارتباط زبان و تیتر

هر بنگاه مطبوعاتی و هر روزنامه‌ای پس از طی دوره‌ای زبان تیتر خود را پیدا می‌کند. مثلا در پاریس دوقلوهای لوموند و فیگارو یکی از اردوگاه چپ و روشنفکری و دیگری از اردوگاه اقتصادگرایان و دست راستی دو نوع زبان تیتری پیدا کردند. فیگارو تیترهای مخاطب محور و بیشتر بفروش و اقتصادی میزند. لوموند تیترهای انتقادی و قدری تندتر میزند.

در گذشته نیز دوقلوهای اطلاعات و کیهان در ایران زبان تیتری خاص خود را پیدا کرده بودند. اطلاعات تیترهای طولانی و رسمی و کیهان تیترهای تندتر و گزارشی.